Οι πληγές των μαύρων ημερών που έζησε ο τόπος μας εξακολουθούν να πονούν και οι νεκροί των μαχών υπέρ της πατρίδας συνεχίζουν 40 χρόνια μετά να μας καλούν με το ηχηρό ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ να ξυπνήσουμε από τη λήθη.
Με συγκίνηση και δέος στεκόμαστε σήμερα μπροστά στα λείψανα ενός ακόμα τραγικού θύματος της τουρκικής θηριωδίας κατά τη διάρκεια της εισβολής του 1974. Αποτίνουμε τον ύστατο φόρο τιμής στον Μιχάλη Τουραπή, και εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας σε έναν ακόμα ήρωα της κυπριακής ελευθερίας που θυσιάστηκε στις άνισες και προδομένες μάχες, απέναντι στις ορδές του τούρκικου Αττίλα.
Σήμερα, γράφεται ο επίλογος της τραγικής αλλά και δοξασμένης ιστορίας ενός άξιου τέκνου της Κύπρου, του Μιχάλη Τουραπή. Ο Έφεδρος, Μιχάλης Τουραπής, από το Τσέρι, ένας στρατιώτης του ηρωικού Τάγματος 305 Πεζικού της Εθνικής Φρουράς το 1974, ήταν για 39 χρόνια αγνοούμενος, ώσπου, το 2008, ανακαλύφθηκαν τα λείψανά του στον Κουτσοβέντη των οποίων η ταυτοποίησή έγινε πρόσφατα με τη μέθοδο του DΝΑ.
Ελληνίδες και Έλληνες,
Σήμερα, τα λείψανα ενός αδικοχαμένου νέου μπορούν, επιτέλους, να αναπαυθούν στα σπλάχνα της γης για την οποία έχυσε το αίμα του, και η ψυχή του να πετάξει ελεύθερη και να ανταμωθεί με τους γονείς του, τον πατέρα του, που έφυγε από τη ζωή με τον καημό της εξακρίβωσης της τύχης του και τη μητέρα του που έχασε το 1969.
Ο Μιχάλης γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1947 στο Τσέρι. Ήταν άριστος μαθητής τόσο στο Δημοτικό όσο και στο Γυμνάσιο και μετά την αποφοίτησή του το 1966 κατατάγηκε στο στρατό και υπηρέτησε στην 286 Μονάδα Τεθωρακισμένων Πεζικού.
Ο Μιχάλης έτρεφε μεγάλη αγάπη τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τα ζώα. Η τάση του να θεραπεύει τα ζώα τον οδήγησε σε σπουδές κτηνιατρικής επιστήμης στη Θεσσαλονίκη μετά από υποτροφία το 1967,με υποτροφία του Ιδρύματος Σεβέρη. Στις σπουδές του διέπρεψε και πήρε το πτυχίο του με άριστα το 1972. Μάλιστα είχαν να λένε στο Πανεπιστήμιο πως: «Σαν τον Τουραπή ένας στην εικοσαετία περνά.»
Μετά τις σπουδές του επέτρεψε στην Κύπρο με σκοπό να πάρει υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές. Έχαιρε εκτίμησης και ήταν ένα εξαιρετικά αγαπητό άτομο. Στην Κύπρο εργάστηκε στο κτηνιατρείο Αθαλάσσας ως έκτακτος ενώ παράλληλα πρόσφερε πάντα με προθυμία τις υπηρεσίες του, αφιλοκερδώς, στους κτηνοτρόφους της περιοχής του, όποια ώρα και αν τον καλούσαν. Ήταν ένας πρόσχαρος άνθρωπος και όλοι τον θυμούνται για τα αστεία του αλλά και για την αγάπη και την καλοσύνη του.
Φοιτητής ακόμη το 1970 παντρεύτηκε την Λίτσα Χειμαρίου από την Αθήνα, συμφοιτήτριά του στη κτηνιατρική, και τον επόμενο χρόνο απέκτησαν την κόρη τους Ανδρονίκη. Το 1973 γεννήθηκε ο γιός τους Αλέξανδρος.
Η οικογένεια του Μιχάλη Τουραπή αποδείχθηκε αντάξια του ονόματός του, αφού τα παιδιά του διακρίθηκαν για τις άριστες επιδόσεις τους στις σπουδές τους ακολουθώντας τα αχνάρια του πατέρα τους. Η κόρη του σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία και είναι δασκάλα σε σχολείο της επαρχίας Λευκωσίας, και ο γιός του σπούδασε στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο και στο Χόνγκ-Κόνγκ, και ζει και εργάζεται στην Αμερική.
Με την έναρξη της εισβολής ο κτηνίατρος Μιχάλης Τουραπής, κατατάσσεται έφεδρος στο ηρωικό 305ο Τάγμα Πεζικού, ήταν το Τάγμα με τους λιγοστούς στρατιώτες, που, υπό του Ταγματάρχου, Τάσου Μάρκου, ως σύγχρονοι Λεωνίδες, φύλαξαν Θερμοπύλες στην περιοχή Μιας Μηλιάς, ενάντια στα πάνοπλα τουρκικά στρατεύματα.
Αργότερα το Τάγμα 305 πήρε οδηγίες για να αντιμετωπιστούν οι επιθέσεις από τον τουρκοκυπριακό θύλακα του Τζιάους κατά των διερχόμενων πομπών της Εθνικής Φρουράς όπου και παρέμεινε μέχρι τις 6 Αυγούστου 1974. Το πρωί της ίδιας μέρας, ο Μιχάλης Τουραπής, μαζί με άλλους στρατιώτες, μεταφέρθηκε για να επανδρώσει τις αμυντικές θέσεις της Ε.Φ. στην περιοχή Μια Μηλιά-Κουτσοβέντη-Συγχαρί που βρισκόταν πλέον την 1η αμυντική γραμμή μετά την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής. Εκεί επάνδρωσαν χαρακώματα που είχαν δημιουργήσει οι ίδιοι.
Ο Μιχάλης Τουραπής επέστρεψε στην οικογένειά του στις 12 Αυγούστου και αναχώρησε για τον Κουτσοβέντη την επόμενη μέρα. Εκείνη ήταν και η τελευταία φορά που είδε την οικογένειά του.
Στις 14 Αυγούστου 1974 οι εισβολείς εξαπέλυσαν σφοδρή επίθεση κατά της ΕΦ. Μετά τις άνισες και σφοδρές μάχες που ακολούθησαν οι εισβολείς έσπασαν τις αμυντικές γραμμές της ΕΦ έχοντας αριθμητική υπεροχή και προπαντός αεροπορική πολεμική κάλυψη. Οι άνδρες του 305 τάγματος Πεζικού πολέμησαν με απαράμιλλο σθένος προσπαθώντας να κρατήσουν την περιοχή. Ο εισβολέας, με την κάλυψη της αεροπορικής του δύναμης διέσπασε τις γραμμές της ΕΦ λίγο πριν το μεσημέρι της 14ης Αυγούστου. Ο Μιχάλης Τουραπής θεάθηκε για τελευταία φορά ζωντανός στις αμυντικές θέσεις της ομάδας του με άλλους 4-5 συστρατιώτες του νότια του φράκτη της Μιας Μηλιάς.
Έκτοτε η τύχη του αγνοείτο μέχρι που ανακάλυψη ομαδικού τάφου και εκταφή οστών το 2008 αποκάλυψε ακόμη ένα περιστατικό όπου οι πεσόντες καταξιώνονται στη συνείδησή μας και καταγράφονται στην ιστορική μας μνήμη. Και η Κύπρος μας συνεχίζει να μετρά τις πληγές της...
Στη σύζυγο του Μιχάλη Τουραπή, Λίτσα και στα παιδιά του Ανδρονίκη και Αλέξανδρο, εκφράζω την αμέριστη συμπάθεια αλλά και τον θαυμασμό μου για τα τόσα χρόνια υπομονής και μαρτυρικής καρτερικότητας που επέδειξαν μέχρι να μάθουν για την τύχη του δικού τους ανθρώπου που είναι και δικός μας.
Ελληνίδες και Έλληνες,
Η Κύπρος του σήμερα, δυστυχώς, δεν είναι αυτή που οραματιστήκαμε, δεν είναι αυτή για την οποία αγωνίστηκαν τα παλικάρια μας και θυσιάστηκαν οι τιμώμενοι ήρωές μας. Οι θυσίες και αγώνες των ηρώων μας κατά των Τούρκων το ’74, παραμένουν ακόμα αδικαίωτοι, ενώ το δράμα πολλών άλλων συγγενών αγνοουμένων εξακολουθεί να συνεχίζεται.
Ο λαός μας σήμερα εξακολουθεί για 39 σχεδόν χρόνια να βιώνει τις συνέπειες της εισβολής και κατοχής. Σήμερα, στον ιερό τούτο χώρο, μας δίδεται η ευκαιρία να σταθούμε με περίσκεψη απέναντι στην τραγικότητα των στιγμών και να προσμετρήσουμε τις ιστορικές μας ευθύνες.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η Κυβέρνηση, παραμένουμε πιστοί στην επίτευξη του υπέρτατου εθνικού μας στόχου για επανένωση της πατρίδας μας. Όπως άλλωστε έχει ξεκάθαρα δηλώσει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν πρόκειται να προσέλθουμε σε ένα διάλογο κωφών, σε βάρος της θέλησής μας για επανένωση της πατρίδας μας ή για να ικανοποιήσουμε κάποιους που νομίζουν ότι θα είναι επιτυχία αν φέρουν τους δύο ηγέτες στο τραπέζι, για να χάνεται ο χρόνος και στο τέλος να μας πουν ότι «επειδή εσείς δεν μπορείτε, εμείς θα τα καταφέρουμε καλύτερα».
Η Κυβέρνηση θα συνεχίσει άοκνα να προσπαθεί για να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις που θα οδηγήσουν στη λύση που θα τερματίζει οριστικά τη διαίρεση της πατρίδας μας.
Από αυτό εδώ το βήμα, ανασταίνοντας ένα εκλεκτό τέκνο της πατρίδας, ενώπιον του μεγαλείου που φωτίζει τη θυσία του ήρωα Μιχάλη Τουραπή, θέλω να διαβεβαιώσω, για άλλη μια φορά, ότι στόχος της Κυβέρνησης είναι να συνεχίσουμε τον αγώνα μας για μια διαρκή και βιώσιμη λύση του κυπριακού προβλήματος, που να αποκαθιστά τις βασικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων ανεξαίρετα των Κυπρίων, περιλαμβανομένης και της άσκησης του δικαιώματος της επιστροφής και που δεν θα παραγνωρίζει τις ανησυχίες των Ελλήνων της Κύπρου.
Σε τούτες τις μεγάλες ώρες της εθνικής μας ευθύνης, σε αποχαιρετούμε Μιχάλη Τουραπή αναγνωρίζοντας ότι, απέναντί σου, και απέναντι όλων των ηρώων μας, έχουμε ένα χρέος, και θα παλέψουμε για να το εκπληρώσουμε.
Έχουμε χρέος απέναντι στις επερχόμενες γενεές των Ελλήνων της Κύπρου να αγωνιστούμε μέχρι να φέρουμε την ελευθερία, την ειρήνη και την ασφάλεια στην πολύπαθη Κύπρο μας.
Αυτή είναι η οφειλή μας και αυτό θα αποτελέσει την καλύτερη δικαίωση των αγώνων και της θυσίας τους.
Ας είναι αιωνία η μνήμη και η δόξα του.